Magnolia drzewiasta – Magnolia acuminata (L.) L.

Występowanie: jej ojczyzną jest wschodnia część Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. W naszym kraju sadzona jako roślina ozdobna w przydomowych ogródkach, w parkach, na osiedlach. 

Siedlisko: najlepiej toleruje stanowiska słoneczne, gleby wilgotne, głębokie, żyzne i próchnicze. Jest mrozoodporna. 

Opis: drzewo; w naszych warunkach dorasta do 20 m, natomiast w swoim rodzimym zasięgu nawet do 35 m wysokości. Posiada stożkowatą koronę. Jej liście są duże, osiągające 10–24 cm długości, o owalnym kształcie, z zaostrzonym wierzchołkiem. Górna część blaszki liściowej jest ciemnozielona, a spód jest jaśniejszy i miękko owłosiony. Kwiaty są pojedyncze, niezróżnicowane na kielich i koronę, o żółtawo-zielonych działkach okwiatu (w liczbie do 9) – ich średnica to ok. 5 cm, a długość działek ok. 10 cm; osadzone szczytowo na gałązkach. W kwiecie występują liczne pręciki i słupki, ułożone spiralnie. Gatunek ten kwitnie dopiero pod koniec maja lub początkiem czerwca, później niż inne magnolie. Po przekwitnieniu wytwarza koralowo-czerwony, walcowaty owocostan, złożony z licznych mieszków; w Polsce tylko nieliczne owocostany zawierają nasiona, z których można uzyskać sadzonki. 

Inne cechy i zastosowania: magnolia drzewiasta jest często sadzona w naszym klimacie ze względu na większą wytrzymałość na mróz, w porównaniu do innych uprawianych gatunków magnolii. Jej późne kwitnienie jest zaletą, gdyż nie przemarza w trakcie kwitnienia, jak zdarza się to u magnolii kwitnących wczesną wiosną. Gatunek ten jest wykorzystywany w krzyżówkach hodowlanych wielu ozdobnych odmian uprawnych.

 

Opracowano na podstawie: 

1986. Szafer, S Kulczyński, B. Pawłowski, 1986. Rośliny Polskie. Warszawa: PWN.
1987. Bugała, 1991. Drzewa i krzewy. Warszawa: PWRiL.
1988. Seneta, J. Dolatowski, 2009. Dendrologia. Warszawa: Wyd. Nauk. PWN.

Przejdź do mapy