Morwa biała – Morus alba L.

 

Występowanie: pochodzi z Chin. Początkowo uprawiana była jedynie w Chinach, jednak z czasem rozprzestrzeniła się; w wielu krajach uciekła z upraw i zaczęła rosnąć dziko. W Europie gatunek ten pojawił się w XI wieku.  

Siedlisko: gatunek ten jest odporny na spadki temperatury. Najlepiej rośnie na glebach żyznych i odpowiednio nasłonecznionych stanowiskach. 

Opis: gatunek niewielkiego drzewa. W Polsce morwa biała osiąga od 10 do 15 metrów wysokości, ma gęstą i rozłożystą koronę. Może żyć ponad 200 lat. Kształt liści jest dość zmienny, u nasady głęboko sercowate wcięcie niemal tak głębokie jak długość ogonka. Mogą one być jajowate, sercowate, wcinane lub klapowate, brzegiem nierówno piłkowane, spodem lekko omszone. Jest rośliną jednopienną – na jednym drzewie znajdują się, zarówno kwiaty męskie, jak i żeńskie. Owoc jest rzekomy; tworzą go drobne niełupki obrośnięte soczystymi rozrośniętym elementami okwiatu; przypomina wydłużoną jeżynę. Owoce są jadalne, słodko-mdłe w smaku, ich barwa w zależności od odmiany jest od białej, przez różową, czerwoną do fioletowoczarnej, przez co morwa biała mylona jest dość często z innymi pokrewnymi gatunkami. Dojrzewają i opadają latem. 

Inne cechy i zastosowania: morwę białą wykorzystuje się w hodowlach jedwabników. Dla ich larw (gąsienic), liście tej rośliny stanowią główne pożywienie. Ponadto gatunek ten wykazuje wiele właściwości leczniczych, np. działanie antyoksydacyjne (co pomaga w walce z wysokim cholesterolem). Zawiera także składniki obniżające poziom cukru we krwi, dlatego można ją stosować w leczeniu cukrzycy. Pędy oraz liście zawierają hormon wzrostu, stąd dawniej napar z tej rośliny podawano wolno rosnącym dzieciom. Dodatkowo w liściach i korze znajdują się związki z grupy flawonoidów (działające przeciwbakteryjnie) oraz alkaloidy (mogące działać antywirusowo). Morwa biała często jest wykorzystywana w Europie w nasadzeniach na żywopłoty. 

Opracowano na podstawie:

Szafer, S Kulczyński, B. Pawłowski, 1986. Rośliny Polskie. Warszawa: PWN.
Bugała, 1991. Drzewa i krzewy. Warszawa: PWRiL.
B.T. Kremer, 1996. Drzewa. Warszawa: Świat Książki, s. 130–131.
M. Molski, 2014. Nowoczesna kosmetologia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, s. 19.

Przejdź do mapy