Świerk kłujący, świerk srebrny (Picea pungens Engelm.)

Występowanie: pochodzi z Gór Skalistych (zachodniej części Ameryki Północnej). Naturalnie występuje także w stanach: Kolorado, Utah, Nowy Meksyk, Wyoming; tworzy lasy mieszane z sosną wydmową (Pinus contorta Dougl. ex Loud.), topolą osiką (Populus tremula L.) i daglezją (Pseudotsuga menziesii (Mirb.) Franco). 

Siedlisko: gatunek dobrze znosi niskie temperatury i wahania wilgotności. Nie przeszkadza mu też wysokie zapylenie powietrza, stąd często można spotkać go w dużych aglomeracjach miejskich. Jest powszechnie sadzony i doskonale radzi sobie w naszych warunkach klimatycznych. 

Opis: jest długowiecznym drzewem o stożkowatym pokroju, dorastającym w swoim środowisku naturalnym do 30 (a nawet 50) m wysokości. W Polsce zwykle nie przekracza 18 m. Posiada stosunkowo płytko położony system korzeniowy. Dojrzałe, dorastające do 3 cm igły mają barwę od sino zielonej do srebrzystej i szczoteczkowato odstają od żółtawobrązowych gałązek; silnie kłujące. Jesienią na drzewie można zaobserwować dojrzałe szyszki. Jasnobrązowe, wydłużone kwiatostany o zaokrąglonym szczycie, zbudowane są z nieregularnie pofałdowanych łusek. Zwisając na gałęziach osiągają długość ok. 10 cm i często są pokryte żywiczym naciekiem. 

Inne cechy i zastosowania: roślina jest potocznie nazywana świerkiem srebrnym (ma to związek ze srebrzystym zabarwieniem igieł młodych pędów). Jeżeli rośnie pojedynczo jest ugałęziona od wierzchołka aż do samej ziemi. W przypadku dużego zagęszczenia, dolne gałęzie obsychają na rzecz nowych, rozwijających się bliżej światła. W uprawie znajduje się wiele odmian ozdobnych, przede wszystkim ‘Grupa Glauca’, o silnie wyrażonej srebrzysto-niebieskiej barwie igieł (gruby nalot woskowy). 

 

Opracowano na podstawie:

Szafer, S Kulczyński, B. Pawłowski, 1986. Rośliny Polskie. Warszawa: PWN.

Seneta, 1987. Drzewa i krzewy iglaste. Cz. 1. Warszawa: PWN.

Bugała, 1991. Drzewa i krzewy. Warszawa: PWRiL.

Przejdź do mapy