Żywotnik zachodni (Thuja occidentalis L.); cyprysowate (Cupressaceae Rich. ex Bartl.)

Występowanie: Rodzimym terenem występowania tego gatunku jest wschodnia część Ameryki Północnej, południowej Kanady i północnych rejonów USA. Często sadzony jest w Europie  jako drzewo ozdobne, gdzie wprowadzony został w latach 30. XVI wieku. W Polsce gatunek lokalnie uważany za zadomowiony – kenofit. 

Siedlisko: Żywotnik preferuje stanowiska słoneczne, ale całkiem dobrze znosi także zacienienie (choć wpływa to na jego pokrój). Najlepiej rośnie na żyznych, wilgotnych glebach o odczynie obojętnym lub zasadowym. Odporny na zanieczyszczenie powietrza w miastach. 

Opis: Gatunek często przyjmuje pokrój drzewa, dorasta do 20 m wysokości formując dość wąską koronę; Pędy przewodnie spłaszczone i gęsto pokryte łuskami. Zimozielone igły, na końcach zaostrzone, odstające, rozmieszczone rzadko, długości 3-4 m. Wykształca szyszki  8 – 10 mm długości, zwykle z 3 – 5 parami łusek, z drobnymi hakowatymi przydatkami. 

Inne cechy i zastosowania: Drewno żywotnika jest szczególnie odporne na gnicie i szkodniki takie jak termity. Jest używane głównie do wyrobów mających kontakt z wodą i glebą takich jak np. belki, deski czy gonty do krycia dachów. Stosowane także do budowy drewnianych domków wiat czy ogrodzeń. Szerokie zastosowanie żywotnik znajduje także jako roślina ozdobna – jest chętnie sadzony w parkach miejskich i osiedlach. Dobrze znosi przycinanie i może być stosowany do formowania zimozielonych żywopłotów. Odmiany żywotnika zachodniego różnią się między sobą rosłością i pokrojem.

  

Opracowano na podstawie:

Szafer, S Kulczyński, B. Pawłowski, 1986. Rośliny Polskie. Warszawa: PWN. 

Tokarska-Guzik B., Dajdok Z., Zając M. i A., Urbisz A., Danielewicz W., Hołdyński Cz., 2012. Rośliny obcego pochodzenia w Polsce ze szczególnym uwzględnieniem gatunków inwazyjnych. Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska.

Przejdź do mapy